Παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά, πού σκληρά πολεμᾶτε…
Ἀλλά ποιόν; Τήν Ἑλλάδα πού σᾶς γέννησε; Τήν Ἑλλάδα πού σᾶς μόρφωσε; πού σᾶς ὅπλισε μέ τήν γνῶσι τοῦ παρελθόντος; πού γέμισε τήν φαρέτρα σας μέ ἀξίες, ἰδέες, πανανθρώπινα ἰδανικά;
Κακόμοιρα παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά… πού στρέψατε τά νῶτα στήν μάνα, γιά νά μήν «ταπεινωθῆτε» καί ὑπακούσετε στήν δική της φωνή, γιά νά μήν ὑπακούσετε στά μητρικά κελεύσματά της.
Ὡστόσο, πειθήνια ὄργανα τώρα σειρήνας ἀλλοδαπῆς, ἐκτελεῖτε κατά γράμμα τό ἑλληνοβόρο σχέδιό της.
Κι ἐσύ, Ἑλλάδα, ἀφαιμαγμένη ἀπ’ τά νειάτα, ταπεινωμένη ἀπ’ τό λάκτισμα, πληγωμένη ἀπ’ τό ράπισμα, συνεχίζεις τόν ἀνήφορο. Γύρω σου φιλέλληνες κι ἀνθέλληνες, γύρω σου ἥρωες καί προδότες, πατριῶτες καί δοσίλογοι, γύρω σου ἐχθροί καί φίλοι… βουβοί σέ θαυμάζουν.
Ποῦ βρίσκεις τήν δύναμι, ἀναρωτιοῦνται. Μόνη ν’ ἀγωνίζεσαι κι ὅμως νά κατατροπώνης, νά διαλάμπης, νά μεγαλουργῆς.
Ἑλλάς, τό μεγαλεῖο σου βασίλεμα δέν ἔχει… Κι ἄς σέ φθονοῦν, κι ἄς σοῦ στήνουν παγίδες. Ἐσύ, μέ τό βαρύ βιβλίο τῆς Ἱστορίας σου στό ἕνα χέρι, μέ τό Εὐαγγέλιο στό ἄλλο, μέ τήν ἀνθρωπιά καί τό φιλότιμο τοῦ λαοῦ σου, θαρρεύεις καί προχωρᾶς, σταυρώνεσαι καί ἀνασταίνεσαι, καταβαραθρώνεσαι, μά κι ἀπ’ τίς στάχτες σου ἀναγεννᾶσαι.
Ἑλλάδα, συνέχισε νά γράφης Ἱστορία· τήν χρειάζεται τό Σχολεῖο τῆς ἀνθρωπότητος.
Συνέχισε νά ὑπομένης τ’ ἀτίθασα παιδιά σου· ἴσως κάποια μέρα συνετισθοῦν καί γυρίσουν στήν ἀγκάλη σου.
Συνέχισε νά δίνης· εἶναι, οὕτως ἤ ἄλλως, καθῆκον καί προαιώνια ἀποστολή σου.
Πηγή: Περιοδικό «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τεῦχος 416, Ὀκτώβριος 2007.
ΕΛΑΦΟΣ 